Okres w dziejach Wielkiej Brytanii pod panowaniem królowej Wiktorii Hanowerskiej. Królowa sprawowała rządy w latach 1837-1901. Był to jeden z najdłuższych nieprzerwanych okresów panowania jednego monarchy w nowożytnej historii. Wielka Brytania była wtedy u szczytu potęgi imperialnej, mówiło się, że nad Imperium Brytyjskim "słońce nigdy nie zachodzi". Były to też czasy rewolucji przemysłowej.

W kraju panowała stabilizacja i rósł dobrobyt, a Wielka Brytania stała się największym mocarstwem światowym. Lokomotywa George Stephensona i maszyna parowa Jamesa Watta to symbole ówczesnej Wielkiej Brytanii.

Panowała wówczas słynna rygorystyczna moralność, głosząca potrzebę ukrywania lub wręcz tłamszenia uczuć, przeciw czemu protestował m.in. Charles Dickens. Wiktorian obowiązywało wiele konwenansów społecznych, do których musieli się dostosowywać. Idealna kobieta wiktoriańska to model "anioła w domu" – kobieta zarówno piękna, jak i zaradna, pracowita, odpowiedzialna, będąca strażniczką domowego ciepła i moralności. Panował też model kobiety upadłej (fallen woman), pozbawionej poczucia moralności. To kobieta, która zatraciła się w zbytkach i zgorszeniu cielesnym (w epoce wiktoriańskiej bardzo rozwinęła się prostytucja).

Złotą erę przeżywał brytyjski kolonializm, dziś często oceniany negatywnie.

W niektórych dziedzinach sztuki długa stabilizacja polityczna przeistoczyła się w końcu w stagnację i zadowalanie się tą samą, stabilną i solidną, ale niewyszukaną twórczością. Za to literatura piękna rozkwitała. Ducha tej epoki oddają m.in. utwory Dickensa, sióstr Brontë, Kiplinga, Henry'ego Jamesa, Josepha Conrada (Józefa Korzeniowskiego), Shawa, a z twórczości popularnej opowiadania o Sherlocku Holmesie Conan Doyle'a.